در بيماران ارتوپدي شكستگي ديستال راديوس به نسبت ساير شكستگي ها شايع ميباشد.جا اندازي آن به دو طريق:1)استفاده از پيچ و پلاك و 2)پين پلاستر انجام مي شود.در روش پين پلاستر قبل از پين گذاري انجام مانوري لازم است تا قطعات شكسته استخواني در وضعيت نسبي اوليه خود قرار گيرند ،اين مانور شامل:1-كشش دست.2-فلكشن مچ دست.3-انحراف مچ دست به سمت استخوان اولنا. انجام اين مانور انرژي بر بوده و به ميزان زيادي جراح و دستيار را خسته مي كند.در اين مطالعه دستگاهي را طراحي نموده ايم تا با كمك آن اين مانور را بر روي دست بيمار به اجرا در آوريم.انگشت هاي 1-2و 3 بيمار به باندي متصل شده و توسط پيچي كه در انتهاي ماشين قرار گرفته تحت كشش قرار مي گيردو از طرفي چون انگشت 1 را تحت كشش قرار مي دهد باعث انحراف مچ به سمت اولنا نيز مي گردد.براي خم شدن مچ نيز قطعه u شكلي وجود دارد كه مچ روي آن قرار مي گيرد و چون پيچ انتهايي دستگاه در وضعيت پايين تر از آن مي باشد مچ دچار فلكشن مي شود.(تصاوير1-1تا 1-3)

در اين روش براي سنتز نانو ذرات WS2 دو مرحله وجود دارد، در مرحله اول ميكروامولسيونها را تشكيل مي دهيم و در مرحله بعدي آنها را وارد واكنش مي كنيم تا نانو ذرات تشكيل شوند. لذا در ابتدا ميكرو امولسيون هايي را با حل كردن 4/3 گرم از سورفكتانت در 150 ميلي ليتر اتانول و با اضافه كردن اسيدسولفوريك 0/85 مولار به طور آهسته تشكيل داديم. سپس به سيستم فرصت مي دهيم تا ميكروامولسيونها تشكيل شوند و محلول كاملا شفاف گردد. ميكروامولسيونها در دماي اتاق از لحاظ ترموديناميكي پايدار مي باشند. در مرحله بعد 1/9 ميلي ليتر از محلول 0/5 مولار آبي از تتراتيوتنگستات آمونيوم را كه قبلا آماده كرده ايم، به محلول بالا كه حاوي اسيد سولفوريك، آب، سورفكتانت، اتانول مي افزاييم در لحظات اول رنگ محلول زرد پررنگ مي باشد ولي با گذشت زمان و با سنتز نانو ذرات، از رنگ آن كاسته شده تا به صورت بيرنگ در مي آيد. قابل ذكر است كه در اين روش نسبت معروف WO=nw/ns (نسبت غلظت (مولار) اب به غلظت سورفكتانت) برابر با 56 مي باشد.

پلاك آناتوميكال ديواره خلفي استابولوم به گونه‌اي طراحي شده است كه با آناتومي رايج ديواره خلفي استابولوم كاملاً منطبق است. اين موضوع سبب مي‌شود تا بتوان شكستگي‌هاي اين ناحيه را به صورت دقيق و آناتوميك جااندازي و ثابت نمود. در طراحي اين پلاك يك بخش محدب مياني طراحي شده است كه ديواره خلفي استابولوم درون آن قرار مي‌گيرد. شيار موجود درون اين بخش از پلاك اجازه دسترسي راحت تر به قطعات ديواره خلفي و جااندازي آن‌ها را مي‌دهد. شيار طوري طراحي شده است تا مسير پيچ قرار داده شده به خارج از حفره استابولوم هدايت شود. دو لبه طرفي پلاك هركدام داراي دو سوراخ براي ثابت كردن پلاك با 2 تا 4 عدد پيج سايز 3.5 mm مي‌باشد. اين سوراخ‌ها به گونه‌اي طراحي شده‌اند كه امكان كارگذازي پيچ‌ها را در زوايا مختلف مي‌دهد (Variable angle). با توجه به ساختار ديواره خلفي استابولوم، اين پلاك در نوع راست و چپ به ترتيب براي شكستگي‌هاي ديواره خلفي استابولوم در سمت راست و چپ طراحي شده است. جنس پلاك از استيل مي‌باشد كه متريال شايع مورد استفاده در پيچ و پلاك‌هاي ارتوپدي است.

پيچ ثابت‌سازي شكستگي‌هاي مفصل ساكروايلياك به گونه‌اي طراحي شده است كه كه در تمام انواع شكستگي‌ها مفصل ساكروايلياك بتواند در عين ايجاد پايداري كافي، حركات ضروري مفصل را نيز حفظ كند. در طراحي اين پيچ دو بخش ابتدايي و انتهايي رزوه‌دار درنظر گرفته شده است. بعد از قرارگيري كامل پيچ، اين دو بخش ابتدايي و انتهايي دقيقا در محل مفاصل ساكروايلياك دو طرف قرار خواهند گرفت. بنابراين از اين پيچ مي‌توان هم در موارد شكستگي يكطرفه و هم شكستگي‌هاي دوطرفه مفصل ساكروايلياك استفاده كرد. جهت پيچش رزوه‌ها در هر دو سمت همسو با هم (ساعتگرد) خواهد بود. همسو بودن جهت رزوه‌ها موجب مي‌شود كه قدرت پيچ در ثابت كردن شكستگي بسيار بيشتر از زماني باشد كه رزوه‌ها در جهات مختلف باشد. جنس پيچ از تيتانيوم مي‌باشد كه يكي از بهترين متريال‌هاي مورد استفاده در پيچ و پلاك‌هاي ارتوپدي است كه مقاومت (Stiffness) بالايي دارد و اين منجر به عملكرد بهتر پيچ و جوش خورد بهتر و سريع‌تر شكستگي ‌مي‌گردد. پيچ در حدي انعطاف پذيري طراحي خواهد شد كه در هنگام راه رفتن مانع حركات طبيعي مفصل ساكروايلياك نشود و در عين حال از مقاومت قابل قبولي برخوردار باشد. ۳ عامل اساسي در رسيدن به اين هدف، (۱) وجود رزوه صرفاً در دو بخش ابتدايي و انتهايي پيچ و (۲) همسو بودن جهت رزوه‌ها و (۳) جنس متريال استفاده شده براي ساخت پيچ است.